historia kościoła św.Alfonsa
Kościół Św. Alfonsa na Eskwiline
Kościół, jeden z nielicznych przykładów neogotyku w Rzymie, wznosi się na Wzgórzu Eskwilińskim między Bazylikami Matki Bożej Większej i św. Jana na Lateranie. Poświęcony Najświętszemu Odkupicielowi, został wzniesiony ku czci św. Alfonsa, założyciela Redemptorystów i jest nazywany jego imieniem.
Wybudowano go w latach 1855-59, na terenie dawnej Villa Caserta, według projektu szkockiego architekta George'a Wigley. Tradycja podaje, że podczas sporządzania wykopów pod jego fundamenty znaleziono złotą monetę wenecką z wizerunkiem Odkupiciela, znak szczególnego powodzenia. W 1859 roku kard. Costantino Patrizi dokonał konsekracji kościoła.
Zewnętrzna fasada świątyni składa się z trojga drzwi zakończonych łukiem ostrym. Tympanon środkowych drzwi ozdabia piękna mozaika Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W tympanonach drzwi bocznych widnieją na złotym tle dwie płaskorzeźby, przedstawiające św. Alfonsa (po lewej) i św. Klemensa Hofbauera - redemptorystę (po prawej), dzieło Antonio della Bitta. Nad szczytem środkowego łuku wznosi się statua Odkupiciela (pobłogosławiona w 1899 r.) z marmuru Carrara. Wyżej widnieje wspaniała rozeta z wizerunkiem Matki Bożej Nieustającej Pomocy, a po obu jej stronach znajdują się dwa okrągłe okna. Na szczycie kościoła wznosi się irlandzki krzyż, odnowiony w 1964 r., a pod nim herb Redemptorystów wraz z hasłem Zgromadzenia: "Copiosa apud Eum redemptio" (Obfite u Niego odkupienie).
Szerokie schody (1932 r.) prowadzą do wnętrza kościoła, w którym znajduje się nawa główna i dwie nawy boczne oraz kolumny ozdobione kolorowym marmurem. Uważna obserwacja pozwala zauważyć, że Wigley nie respektował dokładnie kanonów gotyku zaalpejskiego, lecz starał się stworzyć jego nowoczesną interpretację. Dlatego nawa główna jest oddzielona od bocznych szerokimi arkadami, typowymi dla neogotyku południowej Italii. W głównej nawie świątyni można podziwiać bogaty wybór marmurów i piękne polichromie, natomiast w nawach bocznych, podzielonych na niewielkie kaplice, znajduje się sześć marmurowych ołtarzy (z lat 1932-39) poświęconych (od prawej) św. Teresie Wielkiej, św. Józefowi, św. Rodzinie i (od lewej) św. Franciszkowi, Niepokalanej i św. Alfonsowi. Konfesjonały, w stylu kwiecistego gotyku, zostały wykonane przez brata Gerarda Uriati, wyrafinowanego hebanistę, według projektu Gerarda Knockaerta. Witraże rozety i okien w nawach bocznych są dziełem dominikanina Marcellino Leforestier.
W latach 1898-1900, dwaj redemptoryści, belgijski architekt Knockaert (1845-1928) i bawarski malarz Maksymilian Schmalzl (1850-1930), zajęli się ozdobieniem kościoła i powiększeniem jego przestrzeni użytkowej. Z tego okresu pochodzą wszystkie malunki widoczne w kaplicach i na łukach nawy głównej (dzieło Schmalzla) oraz galeria dobudowana nad nawami bocznymi, która otwiera się na nawę główną serią tryfor.
Na łuku nawy głównej widoczne jest dzieło Eugenio Cisterna z początku XIX w. - przedstawiające "Ukoronowanie Najświętszej Dziewicy pośród Aniołów i Świętych Zgromadzenia"; napis pod malunkiem: "Święta Rodzicielka została wywyższona ponad chóry aniołów w królestwie niebieskim". Cisterna jest również autorem "Apostołów i Świętych" namalowanych w medalionach nad łukami nawy bocznej. Na łuku absydy w prezbiterium widnieje inny napis głoszący: "Odkupiłeś nas, Panie, krwią swoją i uczyniłeś nas Królestwem Boga naszego". W górze, nad chórem prezbiterium namalowany jest duży krzyż, a po jego bokach herby Papieża Pawła VI i kardynała Rittera.
Wspaniała mozaika w absydzie zatytułowana: "Odkupiciel na tronie pomiędzy klęczącymi Maryją Dziewicą i św. Józefem", została wykonana w 1964 r., na wcześniejszym fresku Rohdena.
Gdy w 1995 roku ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy (oryginał z XIV w.) została odrestaurowana, przeprowadzono też pod kierunkiem ojca Antonio Marrazzo prace związane z przebudową prezbiterium, ołtarza głównego i szklanej szkatuły, w której znajduje się obecnie sławny obraz.